Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Thank you

Έγινεν κάτι στο σχολείο μου τελευταία το οποίο μας ταρακούνησε όλους. Εξαιτίας της κατάστασης που με έφερε αυτό το περιστατικό σήμερα πέρασα την μέρα να παρατηρώ όλες τις μικρές λεπτομέριες στην καθημερινότητα μου.

Μπορεί να είναι λίγο κλισέ αλλά θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε κάποια άτομα-σκιές.

Ένα ευχαριστώ σε τζίνον τον λεωφοριατζή του ΟΣΕΛ που περνά που την στάση μου κάθε πρωί και όποτε σταματά, λαλεί μου καλημέρα, ρωτάμε αν είμαι καλά ή περιπαίζει με επειδή είμαι τουρτούρα.

Ένα ευχαριστώ στον ένα από τους τρεις λεωφοριατζίδες μου, ο οποίος εκείνος ο ένας με περιμένει μέχρι να κάτσω στη θέση μου (πίσω πίσω επειδή είμαι μεγάλη τωρά) και δεν ξεκινά απότομα όπως τους άλλους (είσαστε γάροι εσείς οι δύο by the way, γελάτε αμαν με θωρείτε να κάμνω σέρφινγκ;)

Ένα ευχαριστω στον μέντορα της τάξης της παρέας μου, ο οποίος ανέχεται τις πρωινές μου πελάρες και με αφήνει να κάμνω μέντορ-τάιμ στην τάξη του. Παράλληλα ένα ευχαριστώ στην δική μου τη μέντορ η οποία εν πολλά κουλ και άνετη και αφήνει με να απολαμβάνω τζίνα τα έξτρα δέκα λεπτά με τους φίλους μου.

Τέλος, ένα ευχαριστώ σε τζίνη την καθαρίστρια που καθαρίζει την πιο κρύα του σχολείου τάξη που κάμνω Ιστορία, η γυναίκα πάντα βάζει μας τις ευχές της όποτε σχολάνουμε.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Explain to the Caller

Σόρρυ που άργησα και σας βασάνισα στο προηγούμενο ποστ, είχα διαγωνίσματα τούτη την εβδομάδα (οι χαρές του μαθητή) αλλά σήμερα τελείωσα.

Η συνέχεια που δαμέ ...

Τελειώνουν οι ομιλίες και τα μπλα μπλα. Είχεν διάφορα αλμυρά να τσιμπήσουμεν ποτζί ποδά, εκατάλαβες. Ψάxνω να δω που χάθηκεν ο Άλεξ, ήθελα να τον βρω και να του εξηγήσω τι έγινεν, να είμαι ειλικρινής μαζί του.

Εκάθονταν σε μια γωνιά μόνος του, με ένα βλέμμα πολλά καταθλιπτικό. Πάω κοντά του, λαλώ του να πάμεν έξω.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Meet the Caller

Η κουβέντα που έγινεν εδώ ήταν προς το τέλος των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Έχουμεν λοιπόν και λέμεν, ξεκινά ο καινούργιος χρόνος μαζί του και τα σχολεία και τα ιδιαίτερα.

Ένα αστείο γεγονός, η μάμα μου, βλέποντας εμένα και την αδερφή μου να ψηλώνουμεν όπως τα κυπαρίσσια, έγραψεν μας βόλεϊ στο γυμνάσιο. Πέντε χρόνια μετά, είμαστε σε όμιλο, παίζουμε σε πρωταθλήματα, πάμε στο εξωτερικό κλπ. Εντάξει, εν είμαστε και οι βασικές παίκτριες της ομάδας, και όσο παράξενο και αν ακούγεται, η αδερφή μου κι εγώ είμαστε οι πιο κοντές (μια κορούα είναι 190!!). Το καλόν μας είναι ότι είμαστε πάρα πολλά γρήγορες και ευκίνητες.

Έχουμεν και λέμε, προπόνηση κάμνουμεν σε ένα λύκειο δύο φορές την εβδομάδα το απόγευμα και αμέσως μετά που εμάς είναι τα αγόρια. Έχουμεν το καθορισμένο, την πρώτη προπόνηση του χρόνου να κάμνουμεν μία μικρή εκδήλωση με τους αθλητές και τις οικογένειες τους και μετά να παίζουμεν διάφορα παιχνίδια.
Μετά που τζίνο το τηλεφώνημα, περίμενα πως και πως να ξαναξεκινήσουν οι προπονήσεις για να δω ποιός εν τούτος ο Άλεξ.

Η μέρα ήρθε...

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

It starts with a...

....Ring Ring Ring....

"Κατ"  (που το Καττού, nice εν νεν;) φωνάζει μου η ροκόλα "Απαντάς μου το πλις, είμαι μες το μπάνιο."

Βλέπω στην οθόνη του κινητού της έναν μη καταχωρημένο αριθμό.

"Ναι;"

"Εμ, Έλενα*. Με λένε Άλεξ, κάμνω βόλεϊ στην αντρική ομάδα μετά που εσάς. Είδα σε έχει που το Σεπτέμβρη, και... αρέσκεις μου από τότε." ήταν μια πολλά ειλικρινής, ταπεινή (και λίον αγχωμένη) χαμηλή αντρική φωνή. Παύση. Εσταμάτησεν ο νους μου. "Αλήθκεια αρέσκεις μου πολλά..."

Μες το shock μου ότι μόλις άκουσα ένα confession που προοριζόταν για την αδερφή μου, έκαμα ένα πολλά λάθος πράμα - έκλεισα το έτσι χωρίς καν να του απαντήσω πίσω ή τουλάχιστον να του δώσω μία εξήγηση.

"Ποιός ήταν κόρη;" ρωτά η άλλη που μες το μπάνιο.

"ΚΟΡΑΚΙΑ! Λάθος αριθμός." βουρώ και κλείνομαι μες το δωμάτιο μου.

Όσο παράξενο και αν ακούγεται, τούτη ήταν η πρώτη ρομαντική εξομολόγηση που άκουσα στη ζωή μου. Ναι, ξέρω το, δεν ήταν για εμένα αλλά πάλι, ο τόνος του...τα λόγια του...για μια μικρή στιγμή ένιωσα πως ήταν για εμένα και μόνο εμένα.
Ναι ρε παιδί μου, θέλω κι εγώ ρομάντζο. Θέλω κάποιος να γυρίσει να με κοιτάξει μέσα που ροζ-γυαλιά-καρδούλες. Ένιωσα ένα τσίμπημα στο γεγονός ότι η αδερφή μου έπαιρνε τόσο εύκολα αυτό που τόσο έντονα ποθούσα.



Η αδερφή μου κι εγώ έχουμε έντεκα μήνες διαφορά (εγώ είμαι η μεγάλη). Ο λόγος για τούτη την παράλογη μικρή διαφορά είναι το γεγονός ότι η μάμα μου πάντα ήθελεν να κάνει δίδυμα. Και όντως, κάπως έτσι νιώθω στο τέλος. Στην αρχή όλοι πιστεύουν ότι είμαστε από τ'αλήθεια δίδυμες. Τα δίδυμα υποτίθεται δεν πρέπει να μοιάζουν λιον το ένα με το άλλο; Χα, το μόνο κοινό που έχω με την ροκόλα είναι το ύψος μας.

Η Έλενα είναι ένα κοινωνικό κορίτσι, δημοφιλής, πολλά καλός χαρακτήρας και έξυπνη μαθήτρια. Είναι φίλη με ούλους και θεέ μου εν πανέμορφη... Όση θηλυκότητα λείπει μου εμένα, επήρεν την τζίνη. Το σώμα της έχει πιο πολλές καμπύλες (πολλά πιο πολλές), έχει καταπληκτικό χαμόγελο και πανέμορφα μακριά μαλλιά (εμένα εν λιον άχρηστη η τρίχα είμαι τεμπέλα και πάντα κόβω τα κοντά γιατί πάουν μου καλύτερα για να γλιτώνω το χτένισμα και το στέγνωμα). Εκάμαν της και τόσες προτάσεις για να πάει μοντέλο.

Η αρφή μου (φορά πολλά έτσι κοριτσίστικα φορέματα, εμένα ποτέ δεν θα μου πήγαινε το floral pattern)
Δώρο που την 'Ελενα τούτο το τοπ.

Άμαν πω και ντυθώ ωραία. Πιο συχνά φορώ μόνο τζιν και hoodie.




















Εντάξει, ζηλεύω που και που, αλλά η Έλενα αγαπά με πάρα πολλά (είμαι η αδυναμία της) και σέβεται με μερικές φορές. Πως να μισήσω έτσι πλασμα; Η καλύτερη μου φίλη.

...
Back to our topic. Αποφάσισα να μεν της πω τι έγινεν, πιο πολλά επειδή η Έλενα είναι σε μία ευτυχισμένη μακροχρόνια σχέση με ένα καταπληκτικό παιδί (ήντα εγώ τους τα εκανόνισα τζίολας!) και γενικά, πολλοί έρκουνται κοντά μου για να μου ζητήσουν το τηλέφωνο της ή για να μάθουν λία για τζίνη, εν και να δίνω σημασία και αξία στον καθένα τους που νομίζει ότι είμαι η προσωπική γραμματέας των ερωτικών της Έλενας...

*Το όνομα της το έχω αλλάξει βέβαια, σε όλους τους χαρακτήρες από εδώ και πέρα θα χρησιμοποιώ ψευδώνυμα*