Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

The ordeals of the (not anymore) Napa Virgin - The finale

Για να την κλείσουμεν την όλη σειρά...

Εν εξαναπία Νάπα μετά που τζίνη την νύχτα. Ψυχολογικά ήμουν εξουθενωμένη και η υπόλοιπη παρέα δεν είχαν καμία όρεξη να ξαναπαν μιας και δεν τους άρεσεν καθόλου το άθλημα του clubbing.

Όταν επιτέλους ξυπνήσαμεν από τον αιώνιο ύπνο του ξενυχτιού, κατά το μεσημέρι, αποφασίσαμεν να πάμεν μες το απογευματάκι στην παραλία του Μάλαμα για να εξερευνήσουμεν τις σπηλιές.

Προσωπικά, η παραλία Μάλαμα εν που τις αγαπημένες μου διότι αναλόγως δεν είναι γεμάτη κόσμο, η θάλασσα εν δροσερή, έχεις το ξενοδοχείο πιο πάνω που δικαιούσαι να αξιοποιήσεις το μπαρ και τις πισίνες και τέλος, είναι και οι σπηλιές.

Χάρηκα που είχα την παρέα μου, και που θα τους έδειχνα εκείνες τις μικρές σπηλιές που εξερευνούσα έχει από την ηλικία των εφτά. Μέχρι τις πρώτες δύο σπηλιές τους άρεσεν. Κάναμε κιόλας σοβαρή συζήτηση περι το αν βολεύκουν για να κάμνεις σεξ τζιμέσα - επίπεδο. Αλλά η τρίτη, που έκοφκεν κάπως μακριά, δεν τους έλκυσεν ιδιαίτερα έτσι μόνο εγώ και ο Αργύρης την εξερευνήσαμεν. Επιστρέψαμε πίσω με τις παλάμες μας και τις πατούσες μας γεμάτες γρατσουνιές.

Κατά τις έξι, αποφασίσαμεν να ενοικιάσουμεν βάρκα-ποδήλατο για τους τέσσερις μας, και ένα κανό για δύο. Ο κολλητός και η Έμιλη είχαν κυριαρχήσει την τέχνη της κωπηλασίας ενώ εγώ και ο Αργύρης πασχίζαμεν να κάμουμεν την βάρκα μας να ταράξει. Μα ήνταλως δουλεύκουν έτσι τα ποδηλατούθκια ολάν, επεταλούσαμεν με την ταχύτητα του λαγού και επηγέναμεν όπως την χελώνα.

Σε κάποια φάση ήρταν η Έμιλη και ο κολλητός και αποπειράθηκαν να ναυαγήσουν τον Τιτανικό μας - ακολούθησεν δραματική ναυμαχία... Εκάμαμεν μία ανταλαγή του πληρώματος κι έτσι εκαταλήξαμεν εγώ κι ο Αργύρης να κάμουμεν που leg exercises σε arm ones. Ε μα, εν να μεν δουλέψουμεν τζίνους τους μυεις, τι έξερσαις junkies είμαστε;

Εκάθουμουν και επαραπονιούμουν για την βάρκα ημίsh.. Το κανό εξόντωσεν μας. Εν είχα δύναμη να σηκώσω τα χέρια μου μετά που είκοσι λεπτά κουπί.
Ήταν και δυνατά τα κύματα βέβαια.
Τα οποία και μας έφεραν ακόμα μία περιπέτεια! Τα παιδιά στον Τιτανικό, είχαν παρασυρθεί πολλά έξω και όσο πετάλι και να έκαμναν απομακρύνονταν όλο και πιο πολλά.

Εμείς οι δύο κοπηλάτες εμείναμεν να τους βλέπουμεν και να χασκογελούμεν καθώς απολαμβάναμεν το παγωτούι μας πας την αποβάθρα - ευσπλαχνία μαξ. Επιάναμεν τους και τηλέφωνα που και που για να παίξουμεν ακόμα λίον με τον πόνο τους (μα τι καλοί φίλοι που είμαστε, φτου μας!).

Μετά που μία ώρα καθυστέρησεις, εκαταφέραν τα και ήρταν πίσω στην αγκαλιά μας. Ο δε υπεύθυνος του καταστήματος εφώναζεν μας πως αρκήσαμεν όι επειδή επαρασύραν μας τα κύμματα αλλά επειδή τάχα εβαρκούμαστουν να πεταλίσουμεν. Να πεις και κανείς, εν του εκάμαμεν και καμιά ζημιά αφού είμαστουν οι τελευταίοι που το ενοικιάσαμεν.
Ένα ξέρω, τα παιθκιά δεν εσώναν να περπατήσουν που το κάμε-κάμε ποδήλατον. Και οκέι, μπορεί να μεν νεν και τα πιο γυμνασμένα άτομα αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι εν σωστή η συμπεριφορά τους προς εμάς.

Είπα στην παρέα μου να μεν ασχοληθεί μαζί του, να μεν κάμουν καφκάν. Ήταν κουρασμένοι, και ένιωθα πως δεν άξιζεν να κουραστούν παραπάνω για κάποιον νευρικό. Ασχολήθηκα εγώ με τον υπεύθυνο και έκαμα τον να σιωπήσει με σωστά επειχηρήματα. Ένα πράμα που λατρεύω στο ότι εν να πάω νομικά είναι πως θα μάθω τον νόμο μου και δεν θα αφήνω κανέναν να με βάλει που κάτω εύκολα, είτε ήταν μία κατάσταση όπως τούτη είτε όποια νανε γενικά, πιστεύω πως το να γνωρίζεις τα δικαιώματα σου και το πως να τα διεκδικάς είναι που τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να μάθει κάποιος στην ζωή του.

Όπως εφέφκαμεν έσυρα του μια μπιχτή, "Ε καλά, ηρεμήστε, εν η πρώτη όξα η τελευταία φορά που εγύρισεν του κάποιου να πάει προς Λίβανο;"

Καλό σαββατοκυρίακο

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

The ordeals of the Napa Virgin - Part 3

Ήβρα την παρέα, αποφασίσαμεν να πάμεν Castle - ένα (καταπληκτικό) dance club αφού ήταν που τα λία ανοιχτά ακόμα. Έγινεν το σκηνικό που επεριέγραψα στο προηγούμενο ποστ με τζίνη να μου φωνάζει μες τον κόσμο και happily μετά που λίγη ώρα ήμαστουν μες το κλαμπ. Η παρέα μου ήταν της φάσης "Yeah let's do this!" αλλά απλά ηξέραν το και οι ίδιοι ότι ήταν τέλια όπως τα ψαρούθκια έξω από τα νερά τους.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση ένιωθα όπως τον Κόκκινο......
Είχαν κάμει ένα στριμωγμένο μπλόκκο σε μια γωνιά και έσουζαν την κκελέ τους χαλαρά στο ρυθμό της μουσικής.

Ενώ εγώ, που έτυχεν και ξαναείχα μια προ-εμπειρία με clubs (πέρκει που την παρέα μου - έξω η Σοφία - να έχω την πιο πολλήν) ήθελα να ξεδώσω, να ξεφαντώσω, να χορέψω, να μεθύσω,
Να επιστρέψω σπίτι θριαμβευτικά - AYIA FUCKING NAPA!!!!
να...να...να.... Να στα μούτρα μου.
Η Σοφία μας, είχεν μείνει μπάστακας και δεν με άφηνε να φύω που κοντά τους να πάω στο μπαρ να κάμω κανένα shot. Ούτε όταν της εζητούσα να πάμεν να δούμεν και άλλους ορόφους (το Castle έχει τρία κλαμπς μέσα του, ένα με current hits, ένα techno και ένα rnb/hip-hop) επειδή δεν μας είχεν μείνει πολύ ώρα, όι να λαλεί τζινή.
Η Μαίρη και ο φίλος της είχαν εξαφανιστεί, η Ιωάννα έκοψεν ο νους της και έφυεν που εμάς τους losers και ήβρεν ένα αγόρι και ετρίφκουνταν εχόρεφκεν αλλά εγώ η χαντή να έχω το ένα-πενήντα-δύο να μου κάμνει κουμάντο.

Σιχτιρίζω την (εχάθηκεν η βρισιά μες την έντονη μουσική του club...αλλά τέσπα) και πάω στο μπαρ και κατεβάζω δύο σφηνάκια πέρκει μου καλμάρω.
Ο λόγος που επιλέγω να πίνω σφηνάκια
Άμαν εν να φκω έξω, και εν να πάω κλαμπ, αρέσκει μου το mood που με φέρνει το ποτό, τζίνο το χαλαρό αίσθημα, με το κεφάλι σου να νιώθει σαν μια φούσκα και σαν να αιωρείται ξεχωριστά από το υπόλοιπο κορμί σου. Τζίνη η κατάσταση όπου η μουσική βουίζει δυνατά και τα χρώματα φαντάζουν πιο έντονα και όλα φαίνονται σαν ένα καλειδοσκόπιο.

Το απολαμβάνω, απίστευτα!
Με το όλο μου είναι

Δεν πιττώνω, δεν μεθώ. Αρέσκει μου να ελέγχω τον εαυτό μου. Απλά γίνουμε λίον tipsy. Εν οκέι, εν χρειάζεται να δικαιολογήσω άλλο τον εαυτό μου.

Κοιτάζω γυρώ μου και βλέπω πως ο Μεθυσμένος είχεν χαθεί δαμέ και ώρα - βασικά που την φάση που εμπήκαμεν μέσα. Κοιτάζω το κινητό μου, είχα λάβει τρία μυνήματα. "Έλα στο rnb" ελαλούσεν το τελευταίο. Εν να ήταν ψέμα αν έλεγα πως τίποτε δεν έτρεχεν με τον Μεθυσμένο. Εντάξει, ήταν ένας πολλά καλός φίλος που είχαμεν έρθει αρκετά κοντά και συζητούσαμε για διάφορα προβλήματα (μου) αλλά οι επαφές μας ήταν περιορισμένες σε αυτές του facebook - μετρημένες φορές είχαμε βρεθεί από κοντά.
Ρίχναμεν κάποιες ατάκες ο ένας στον άλλον που και που (όταν ήταν πολύ μα πολύ αργά την νύχτα, όταν τα αίματα των νέων βράζουν - λολ) αλλά ως εκεί. Και οι δύο ξέραμε πως δεν θα δούλευε. Τον Σεπτέμβρη έφευγε Ελλάδα για σπουδές.

Κάπως έτσι λοιπόν πέρασε μία ώρα (ποιός πάει Νάπα για να διασκεδάση μόνο μία ώρα;!). Άλλαζα ορόφους, χόρευα τρελά με τον Μεθυσμένο, πετύχενα άτομα από την παρέα μου (η οποία είχεν χωριστεί τελικά) και χόρευα μαζί τους, είδα συμμαθητές μου, είδα γνωστούς. Αλλά να σου πω κάτι, άκουσα τόσες ιστορίες που τόσες κορούες ότι όποτε παν Νάπα έρκουνται πάνω τους λυσσασμένοι αρσενικοί και τζίζουντες ποτζί ποδά και κάπως είχα φοβηθεί ότι το ίδιο θα συνέβαινε και σε εμένα. Τίποτε. Κανένας δεν με πλησίασε.
Ίσως να ήταν το κλαμπ, ίσως οι στερημένοι συχνάζουν αλλού.
Ίσως να ήταν το γεγονός ότι ήμουν περικυκλωμένη που την παρέα του Μεθυσμένου και τελικά ο τρελός εκατάφερεν να φέρει εις πέρα την αποστολή του να με προστατέψει.
Ίσως εν επειδή δεν προ(σ)καλώ τα αγόρια να έρθουν να τριφτούν πάνω μου. Ίσως αποθώ τους επειδή εγώ στα κλαμπς απολαμβάνω την μουσική και χορεύκω με την ψυχή μου.
Δεν ξέρω τι λες εσύ, εγώ πιστεύω πως χορεύω απίστευτα σέξυ, απόρω πως μου αντιστέκονται :Ρ
Κάπους στις τρεις έστειλα σε όλους μήνυμα ρωτώντας τους αν θέλουν να βρεθούμεν ούλοι στο Μάλαμα που είχαμεν κανονίσει ότι ήταν να πάμεν για να δούμεν τα αστέρια. Η Σοφία στέλνει μου αμέσως απάντηση, "Ti ennois?? En tha fiumen mazi?". Λαλώ της οτι αν δεν καταφέρουμεν να βρεθούμεν ούλοι μαζί ότι εν ναν ο τελευταίος προορισμός. Είχαμε στη διάθεση μας τρία αυτοκίνητα, είμασταν συνολικά δεκατέσσερα άτομα, ούλοι χωρισμένοι και σκορπισμένοι ποτζί ποδά μες σε ένα τριώροφο κτίριο φίσκα στον κόσμο.

Δεν ξέρω πως είναι η Αγία Νάπα μόλις κλέισουν τα κλαμπς στις τέσσερις (δυστυχώς δεν εκατάφερα να το βιώσω για τον λόγο που θα ακολουθήσει πιο κάτω) αλλά πίστευα πως θα εγίνουνταν ένα παναΐρι με ούλους τους μεθυσμένους να ξεχειλίζουν από τα κλαμπς και να γεμίζουν τους δρόμους. Ο καθένας είχεν παρκάρει σε διαφορετικούς τόπους. Πίστευα πως θα ήταν δύσκολο να συντονιστούμεν έτσι πρότεινα μία λύση.

"Oiii en na vrthme ulli mazi!" η αυταρχικότητα της επιστρέφει. Πολλά υποτακτικά ερώτησα που και πότε θα βρεθόμασταν όλοι μαζί. Καμία απάντηση για κανένα δεκάλεπτο. Παίρνω πρωτοβουλία.

"To club klini h wra 4, na vre8umen po3o, jiame pu embikamen". Ο Μεθυσμένος ερώτησεν με αν εν ούλα εντάξει, μες την βουή της μουσικής, που να κάθουμε να του εξηγώ, απλά του έκανα το OK-sign, χαμογέλασα και συνέχισα να λικνίζομαι στο νέο γοργό ρυθμό που είχε ξεσηκώσει τα μεθυσμένα πλήθοι - ήταν η τελευταία ώρα και οι DJ τα έδιναν όλα.
Ξαφνικά ο Μεθυσμένος σταμάτησε να χορεύει, έμεινε ακίνητος και με κοίταζε έντονα στα μάτια. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι μάλλον εγώ η ίδια ήμουν πιο μεθυσμένη από τον ονομαζόμενο Μεθυσμένο. Πως μάλλον, ο Μεθυσμένος είχεν τελικά ξεμεθύσει εδώ και ώρα. Σταμάτησα κι εγώ να χορεύω, έμεινα να του ανταποδίδω το βλέμμα. Τύλιξε το χέρι του γύρω από την μέση μου και με τράβηξε κοντά του, ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου, έκλεισε τα μάτια του και μετακινηθηκε με μικρές ταλαντεύσεις δεξιά-αριστερά, σε πολύ αργό τέμπο. Χορεύαμε slow στον πιο άκυρο γρήγορο ρυθμό, ενάντια στην ασφυκτική μάζα. Όταν επιτέλους σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε κατάματα, το χρώμα των μελισσιών ματιών του έμοιαζε με λιωμένο χρυσό, είχε πολύ καιρό να με αντικρίσει κάποιος τόσο παθιασμένα.
Ξεροκατάπια.
Ήθελα θάρρος...

Τον αρπάζω από το χέρι και τον καθοδηγώ προς το μπαρ. Το κινητό μου δονήθηκε, "Pu isee??". Παίρνω μία βαθιά ανάσα και της πληκτρολογώ στα γρήγορα την τοποθεσία μου. "?????????" Λες και μόλις της είχα πει ότι είχα πάει Πάφο.
"Panw mana mu, jiame pu exorefkamen stin arxi".

"Ένα shot tequila" το είχα δει σε μία ταινία και πάντα ήθελα να το δοκιμάσω - body shot. Κοίταξα σκανδαλιστικά τον Μ. καθώς ο μπαρμαν έφερνε το σφηνάκι.
"Pu???" άτε τωρά με το Xαλασμένο GPS, να σου σπάζει τα νεύρα ακόμα και στις πιο potential στιγμές....
"Imaste konta stin platforma tu dj. Gire4e mas k en na mas evris" ε μα πιον δηλαδή! Έκλεισα το τηλέφωνο.
"Για εμένα;" με ρωτά χαμογελώντας. Ήδη ήξερε την απάντηση
"Όχι απόψε κ. Οδηγέ," παίρνω στο ένα χέρι το λεμόνι και στο άλλο την αλατιέρα. Με αδέξιες κινήσεις καταφέρνω να σχηματίσω το αλμυρό μονοπάτι πάνω στο λαιμό του. "Εσύ απλά θα βλέπεις", ψιθύρισα καθώς του σφράγιζα το στόμα με τη φέτα λεμονιού.

Τα body shots είναι αρκετά τολμηρό φλέρτινγκ. Κι όμως, μου άρεσεν ιδιαίτερα η συγκεκριμένη προκλητικότητα τους. Όταν τελειώσαμε γελάγαμε ντροπαλά και οι δύο.

Ένιωθα κάτι όμως να με ενοχλεί... Ήταν η συνεχής δόνηση στο παντελόνι μου. Δεν πρόλαβα να απαντήσω την κλήση. Στην οθόνη όμως είδα το εξής μήνυμα από τη Σοφία:

"N na fiumen ulli Tora! Ela stis skales pu en I isodos tis disco!! R"

Εν έχω ιδέα τη εν τζίνο το R στο τέλος... Πιάνω την τηλέφωνο. Εν εκατάλαβα τίποτε μες τη φασαρία. Εξεχώρισα μόνο τις προστακτικές κουβέντες της, φάση "Έλα τωρά!", "Φέφκουμεν", "Μαζί σου ή χωρίς!", "Τωρά!".

Εφούντωσα τζίνη την ώρα! Απίστευτα! Μα ποιά ενόμισεν ότι ήταν δηλαδή;! Εγώ ήρτα Νάπα να διασκεδάσω, εν είμαι υποχρεωμένη να της δίνω λογαριασμό...

"Εν να πάω να έβρω την Σοφία και τους άλλους"
"Οκέι, εν να παω κι εγώ να έβρω τους δικούς μου. Συναντιόμαστε έξω"

Όταν έφτασα στο σημείο που μου είπεν η άλλη, δεν βρήκα κανέναν. Αγχώθηκα! Λες να είχαν φύγει χωρίς εμένα; Στα χείλη μου όμως είχε σχηματιστεί ένα δαιμονικό χαμόγελο όταν ψηλάφισα στην τσέπη μου τα κλειδιά του διαμερίσματος.

Ξαφνικά κάποιος με ακούμπησε στον ώμο. Γυρίζω πίσω και βλέπω τον κολλητό μου μαζί με την Έμιλυ, την Ιωάννα και τον Αργύρη. Βασικά όλη η παρέα εκτός τη Σοφίας και το τσιράκι της τη Μαίρη. Γεμάτη απορία ρώτησα αν είχαν δει τη Σοφία. Ένα θα σου πω.... Είδες την κυρία τι κόλπα μας κάμνει;!!!! "Έλα δαμέ τωρά" ημίshι μου "Εν ούλοι δαμέ" ημίshι μου. Μόνο τζίνη ήταν η εξαφανισμένη, οι υπόλοιποι ήταν χαλαροί και είχαν φκει έξω στο μπαράκι να περιμένουν μέχρι να κλείσει σε μισή ώρα το κλαμπ για να κινηθούμεν προς Μάλαμα.
Εξομολογώ στον κολλητό μου ότι με είχεν φέρει στα άκρα η Σοφία με την συμπεριφορά της προς εμένα. Και τσουπ, θωρώ την με την άκρια του ματιού μου να έρχεται δυναμικά κοντά μας.

"Που ήσουν εσύ;" κούνησε το χέρι της απειλητικά προς εμένα.
"Χαλάρωσε, όπου θέλω ήμουν. Και οι υπόλοιποι είχαν φύει"
"Εν να φύουμεν, ΤΩΡΑ!"
Οί! Αρνούμαι! Όι τωρά που έκαμα κατάσταση!!!!!
"Έλα ρε, μείνε άλλο κανένα μισάωρο μέχρι να κλείσει και πάμεν μετά Μάλαμα"
¨Φέφκουμεν τωρά!"
"Εσύ φύε, εγώ εν να μείνω με τους άλλους"
"Εν μπορώ να εξηγηθώ μαζί σου έτσι όπως είσαι" ροχάλισε αλαζονικά.

"Έλα να σου πω, μεν μου μιλάς εμένα έτσι σαμπώς και είμαι μεθυσμένη! Ήπια λίο αλλά μια χαρά συνεννοούμαι"

"Όι μάνα μου, είσαι μεθυσμένη και εσύ εν το καταλάβεις" άτε τωρά που εν να μας την πει και η Μητέρα Τερέζα.

Επειδή εκείνη αποφάσισεν ότι δεν της αρέσκει το ποτό και δεν θέλει να πίνει δεν σημαίνει πως είναι ανώτερη μας. Σαμπώς δηλαδή και είμαι αλκοολική και πίνω όλη την ανοιξιάτικη παραγωγή βότκας σε ένα βράδυ.... Προς πληροφορία της, ποτέ μου δεν είχα hangover!


"Πε μου τί ακριβώς θέλεις!"
"Ο φίλος της Μαρίας εβαρέθηκεν και εν να τον πάρω σπίτι του"
"Εν μπορεί να περιμένει μισή ώρα όσπου να τελειώσει και να πάμεν μετά ούλοι μαζί;"
"Όι κόρη μου! Έχει ώρα που εβαρέθηκεν το πλάσμα ένιγουέι"
"Ναι αλλά, ξέρεις που εν το Μάλαμα για να έρτεις μετά που εν να είμαστε εμείς τζιαμέ; Όι. Γι'αυτό περιμένετε μισή ώρα ώσπου να μαζευτούμεν ούλοι και πάμεν"
"Χέστηκα για το Μάλαμα, τέλειωνε θέλω να πάω σπίτι να τζοιμηθώ!"
"Για ήταν να έρτεις!"
"Έχω δουλειά αύριο, εν θα πάω πίντα!" δαμέ να πω ένα πόιντ! Πριν στο διαμέρισμα είχεν καταενθουσιαστεί και ήταν να έρκουνταν μαζί μας. Τωρά εθυμήθηκεν την δουλειά της.
"Έλα να σου πω, πιάστα κλειθκιά και φύε" ούτε αντίο εν της είπα, εγύρισα της την πλάτη και επροχώρησα προς το μπαρ, έκατσα πας το σκαμπό και επαράγγειλα δύο σφηνάκια τεκίλα.


"Έλα να σου μάθω να κάμνεις tequila shot" είπα χαϊδευτικά στον κολλητό μου που είχε έρθει να κάτσει στο πλευρό μου.

Μετά από δέκα λεπτά μας είχεν στείλει μήνυμα ο Αργύρης, που είχεν πάει μαζί με τη Σοφία, πως δεν εδέχονταν να τον φέρουν στο Μάλαμα (ο καημένος επίεν μαζί τους νομίζοντας ότι ήταν να έρτουν και τζίνες, εν είχεν ακούσει την κουβέντα πριν). Εθύμωσα ακόμα παραπάνω μαζί με την καρτάνα η οποία που το πείσμα της δεν εκαταδέχουνταν να κάμει μία εξυπηρέτηση του παιθκιού (ο Αργύργης ήξερεν το δρόμο για το Μάλαμα). Πάμεν με την Ιωάννα και τους υπόλοιπους δύο να βρούμε το αυτοκίνητο. Ξεκαρδιστική σκηνή! Εγυρίζαμεν ένα τέταρτο, ούλοι μας κάπως tipsy, να γυρεύκουμεν που είχεν παρκάρει.

Κάπου μες στο highway είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα ξεχάσει τον Μ. Κοιτάζω στο κινητό μου και ήδη είχα μία αναπάντητη. Έπιασα αμέσως τηλέφωνο και απολογήθηκα.

"Πάμεν προς το Μάλαμα να δούμεν την ανατολή του ήλιου. Ξέρεις που είναι;"
"Εν έχω ιδέα..."
Έπειτα ακολούθησε μία απογοητευτική σιγή. Αναστεναγμός.
"Εν πειράζει. Βρεθούμαστε άλλη φορά..." οι άλλοι ήταν απασχολημένοι με μια συζήτηση τους, είχα ελάχιστο privacy, έστριψα προς το παράθυρο και χαμήλωσα τον τόνο της φωνής μου "Εσύ χάνεις βέβαια...εσκεφτούμασταν να κάμουμεν skinny dipping" σχολίασα παιχνιδιάρικα.
"Εν θα ξανακάμω το ίδιο τραγικό λάθος!" αστειεύτηκεν κι αυτός, έπειτα ερώτησεν με πως μου εφάνηκεν η βραδιά. Είπα του ότι ήταν ωραία... αν και θα προτιμούσα να ήταν καλύτερη...
"Ο Αντρέας εφάνηκεν μου πολλά καλό κοπελούιν, και ο Λοίζος είχεν πολύν χάζι! Πε τους ευχαριστώ που ήταν έτσι φιλικοί" ήταν οι φίλοι του που είχαμεν συναντήσει μες το κλαμπ.
"Έεεε! Εγώ?" παραπονιάρικο.
"Εσύ...εσύ....χμμμμμμ....." με νάζι βέβαια.
"Ναι;;;;;" κοίταξα γυρώ μου, με μία ενοχή απόλαυσης
"Γευστικότατος" γουργούρισα τσαχπίνικα καθώς το μυαλό μου είχε γεμίσει με την ανάμνηση του body shot.
"Μμμμ, και είμαι σίγουρος πως είσαι κι εσύ, κρίμας που δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω"
"Ίσως την επόμενη φορά" μα τι παιχνίδι παίζαμε οι δυό μας, πως μας έφευγαν έτσι κουβέντες. Άκουσα κάτι γέλια από πίσω μου. Και προς μεγάλη μου ντροπή ανακάλυψα πως όλοι τους είχαν σιωπήσει και άκουγαν με προσοχή το εφηβικό μας flirtationship. "Πρέπει να σε κλείσω. Τα ξαναλέμε" καληνυχτευτίκαμεν και τέλειωσα την κλήση με το μάγουλα μου να καθρεπτίζουν κατακόκκινα στο καθρεπτάκι.
Άνοιξα το παράθυρο και άφησα τον κρύο αγέρα να με πολιορκήσει.

*****

Όταν φτάσαμε σπίτι ο Αργύρης μας άνοιξε την πόρτα. Η Σοφία και η Μαίρη είχαν κλειστεί μες το δωμάτιο των κοριτσιών. Κανένας, και κυριότερος εγώ, δεν ασχολήθηκε να πάει να τους μιλήσει. Πήραμε μαζί μας κάτι σεντόνια, εγώ βρήκα μία μεγάλη κουβέρτα φυλαγμένη στο δωμάτιο των αγοριών. Την τυλίχτηκα και όλοι ξεκαρδίστηκαν, ήταν λες και ένας άστεγος μαζί με μία αρκούδα κάνανε παιδί, και το δημιούργημα τους ήμουνα εγώ.
Την προηγούμενη νύχτα στην παραλία είχα ξεπαγιάσει, αυτή την φορά ήμουνα πανέτοιμη.

Κατευθυνθήκαμε προς την παραλία, κάτσαμε πας τα κρεβατάκια και σιωπηλοί βλέπαμε προς τον ορίζοντα. Κράτησα τα μάτια μου ανοιχτά με δυσκολία μέχρι που είδα τις πρώτες ηλιαχτίδες να σκαρφαλώνουν σιγά σιγά τον ουρανό. Έκλεισα τα βλέφαρα μου, όταν τα ξανάνοιξα σχεδόν ολόκληρος ο ήλιος είχε ανατείλει.

Έκανα την παρέα μου να ξαναγελάσει μιας και είχα καταφέρει να κοιμηθώ καθώς καθόμουνα πας τον βράχο (ναι, είμαι μαζόχα... είχεν καλύτερη θέα από εκεί παρά στα κρεβατάκια), περικυκλωμένη με την κουβέρτα-γούνα, όπως τον άθρωπο των σπηλαίων.
Χαιρετήσαμεν και κάτι ηλικιωμένους που ήρθαν να κολυμπήσουν έτσι πρωί-πρωί, όι μάshαλλας τους.

Όταν φτάσαμε σπίτι όλοι μας, κατασκοτωμένοι, απλώσαμεν να κοιμηθούμε, εγώ ακόμη τυλιγμένη την κουβέρτα.

Το πρωινό, περίπου η ώρα 10, ξύπνησα με τη φωνή της Σοφίας καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο στην κουζίνα. Έπειτα άκουσα την πόρτα να κλείνει.

Και μέσα μου ένιωσα ένα κύμα ανακούφισης. Έτσι, να φεύγει!

Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο ποστ, δεν μου έστειλε κανένα μήνυμα να με ευχαριστεί...ούτε για το ότι εγώ οργάνωσα την όλη εξόρμηση, ούτε το ότι τους φιλοξένησα στο εξοχικό μας. Αγένεια και αχαριστία. Στ'ανάθεμα....

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

The ordeals of the Napa Virgin - Part 2

Η συνέχεια...

Ήμουνα σε μια εκνευριστικά ανεπιθύμητη κατάσταση και δεν είχα ιδέα πως να θα έβγενα απ'αυτή. Μπροστά μου να εν ο Ψυχοπαθής πρώην να αγκαλιάζει την Σοφία και να χαζολογούν ενώ από πίσω μου να εν ο Μεθυσμένος "σωματοφύλακας" μου που τζίνη την ώρα επαραπονιούνταν ότι επείνασεν και πως θα πίενεν στο φαστφουντάδικο τζιαμέ απέναντι να πιάσει μια πίττα σουβλάκια.

"Να μείνεις δαμέ που είσαι και να μεν τολμήσεις να ταράξεις" γρυλίζω του μέσα που τα δόντια μου. Προσοχήν το στρατιωτούιν. "Παίξε το κουλ" προστάζω τον και προς έκπληξη μου, σαμπώς και είχεν ξεμεθύσει στο δευτερόλεπτο και κάποιος είχεν του πατήσει κάποιο κουμπί, ο Μεθυσμένος στέκουνταν με ένα σοβαρό και προστατευτικό ύφος δίπλα μου.
"Έγινεν κάτι;" με ρώτησε καθώς ο Ψυχασθενής με καλούσε να έρθω κοντά του.
"Ας ελπίσουμεν πως δεν θα γίνει.." ευχήθηκα καθώς κατευθυνόμουν προς εκείνον.

Βλέπει ο στούπος Ψ. τον δίμετρο Μεθυσμένο και αποφασίζει να με τραβήσει από το μπράτσο μου πιο κοντά του. Με μία απότομη κίνηση ελευθερώνω το χέρι μου και αντικρίζω τον έντονα στα μάτια. Προετοιμασμένη για την ότι μαλακία ήταν να μου κάμει και τούτη την φορά. Σε τόσο κοντινή απόσταση, αμέσως τον παρατηρώ - τα μάτια του ήταν ολοκόκκινα, ο ίδιος ιδρωμένος, και να δυσωδιά αλκοόλ.
Το στομάχι μου σφίχτηκε σε ένα επίπονο κόμπο. Ήδη με είχε ταπεινώσει μια φορά μπροστά στον κόσμο, σε ένα πάρτυ κοινής μας φίλης επειδή απαιτούσε να του δώσω πίσω το κολιέ που μου είχε κάνει δώρο για την one month "επέτειο" μας (μεν νομίσεις ότι εν τίποτε το σπουδαίο, ένα παττάλικο ψευτοκολιέ που είχεν ήδη ξεκινήσει να οξειδώνεται και βασικά ήταν το γιν και το γιανγκ κι εγώ είχα το μισό). Δηλαδή έλεος, που εξανακούστηκεν να ζητάς πίσω δώρο, τέλια μικροπρεπής χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας.

Εν πάση γουέι, αφού είδεν ότι δεν τον επλησίαζα (και δικαιολογημένα πιστεύω), ήρτεν ο ίδιος (υπερβολικά) κοντά μου και ετύλιξεν το χέρι του γυρών που τους ώμους μου. Εκείνη την στιγμή είχα απλά κοκαλώσει. Γέρνει το πρόσωπο του πιο κοντά στο δικό μου - για τζίνο το ένα δευτερόλεπτο που του επήρεν η κίνηση μέσα μου είχα ευχηθεί τρακόσιες φορές να μεν προσπαθήσει να με φιλήσει. Ευτυχώς γύρισε προς το πλάι και ξεκούρασε το σαγόνι του πάνω στον ώμο μου καθώς είχε κολλήσει τα χείλη του δίπλα στο αυτί μου. Μέσα σε αυτό το ένα δευτερόλεπτο μέχρι να μιλήσει είχα ευχηθεί άλλες τρακόσιες φορές να μεν μου πει καμιά απειλητική κουβέντα ή να μου σύρει καμία κατάρα.

Όλα αυτά τα απίστευτα αρνητικά σενάρια περνούσαν με ταχύτητα φωτός μέσα από το μυαλό μου, χαμένη στο πανδαιμόνιο της Νάπας, σκεφτόμουν πως δεν υπήρχε κανένας τριγύρω μου που θα με βοηθούσε αν γινόταν κάτι ανεπιθύμητο, ούτε καν οι άγνωστοι μου φαίνονταν αξιόπιστοι- που να ασχοληθεί τώρα το μεθυσμένο εγγλεζούιν με εμένα. Πρώτη φορά στη ζωή μου είχα νιώσει τόσο ευάλωτη.
Η έκρηξη αδρεναλίνης ήταν απίστευτη.... Αγχώνουμουν, ναι, επειδή ήξερα για το τι είναι ικανός.

************

 "I want to apologize about the way I treated you. I was a jerk. I am sorry"

Έμεινα τα! Ο Ψυχοπαθής εζητούσεν μου εμένα (επιτέλους) συγγνώμη!!!
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ήταν λες και το όλο μου είναι είχεν γινεί ελαφρύ όσο ένα σύννεφο και απλά αιωρούμουν με ευφορία. Ένας στεναγμός αισιοδοξίας είχε ξεφύγει από μέσα μου. Επιτέλους, τουλάχιστον εξεκαθαρίσαμεν τα και δεν είναι πια κιστημένος μαζί μου (μέσα μου ελπίζω δηλαδή ότι δεν ήταν λόγια του ποτού, αλλά χάτε, σίκκιμε).
Έσυρα κι εγώ ένα ψεύτικο απόλοτζι που εσηκώστηκα και έφυα έτσι γρήορα που τη σχέση και τσίγκολο-λέττα-τσίγκολο-λό αυτάααααα.....

Η δε Σοφία είχεν πάρει που γυρώ να χαιρετήσει ούλα τα άτομα μες την παρέα του Ψυχοπαθή και δεν εκαταλάβαινεν σε ήντα άβολη κατάσταση με είχεν μπλέξει.  Να την καρτερώ να φύουμεν, να την καρτερώ, να την καρτερώ....

"What's new in your life?"
"Nothing much really..." τώρα να βάλω μετάφραση γιατί βαρκούμε να πατώ alt+shift συνέχεια....
"Έμαθα ότι επίες Αμερική"
"Ναι, ναι... Πριν κανέναν μήνα. Ήταν πολλά ωραία"
"Πως και επίες;"
"Είχα πιάσει μια υποτροφία σε ένα πρόγραμμα"
¨Ουάου! Ουάου! Πολλά καλά! Σίουρα άξιζες το! Αφού είσαι πανέξυπνη!"
"Θενκς"
... Άκρα του τάφου σιωπή... Στον κάμπο βασιλεύει.... Λαλεί πουλί....

"Η αρφή σου; Πως τα πάει; Θυμάμαι έπαιζεν το όργανο της..."
"Ναι, ναι... Εν στην ορχήστρα νέων τωρά... Πάει και για grade 8..."
"Ωραία, ωραία"
....
"Ο αρφός σου;! Ο μιτσικουρής;? Θυμούμαι τον ήταν τόοοοσος"
"Έεε, εν τζαι ψήλωσεν και πολλά που τότε αλλά μιά χαρά τα πάει και τούτος"
....
"Ο παπάς σου; Η μάμα σου;"
"Εν καλά" (άτε παράτα με, που θέλεις να σου πω και για την οικογένεια μου... φρικιό...) έκοψα του το αμέσως και είχεν πιάσει το μύνημα. Μόνο τζίνος ερωτούσεν κι εγώ απαντούσα, γιατί πολύ απλά δεν μου καίγεται καρφίν να μάθω για εκείνον και το πως είναι και τι κάνει και άλλα τέτοια μπλα μπλα. Ήθελα απλά να φύγω...μακριά. Δηλαδή πίστευεν πως με το να μου πει ένα συγγνώμη και με το να με ρωτήσει πέντε ερωτήσεις πως θα τα ξεχνούσα όλα; Πως θα ξεχνούσα το πως με εκφόβιζε και τις ψεύτικες φήμες που έσπερνε για εμένα.
....
"Οκέι... κοίτα, εν να ήθελα πολλά να γίνουμεν ξανά φίλοι. Θέλω να σε κάμω add πας το facebook, να μιλούμεν and stuff"
"Μμμμ" (μουυυυγκάνισμα) "Ένιγουέι, πρέπει να φύω να έβρω την παρέα μου. Χαφφάν" αρπάζω τον Μεθυσμένο "σωματοφύλακα μη χε.." σύρνω μάυρη πέτρα πίσω μου και με μεγάλη μου ευτυχία θωρώ την υπόλοιπη μου παρέα πέντε μέτρα πιο κάτω. Την Σοφία εξαπόλυσα την τζιαμέ. Ε μα ήμαρτον πιον...
Αφού το είχα συζητήσει και μάλιστα μπροστά της, και της είχα εξηγήσει προσωπικός γιατί τον εχώρισα, τί πελλάρα εν τούτη που επίεν και μου έκαμεν και αποφάσισεν να το παίξει socialite ίσσια τζιαμέ!!!

Να πει κανείς ότι ήταν μεθυσμένη, ήταν να ήμουν πιο επιεικής, αλλά ρε την τύχη μου, ήταν εντελώς sober. Εκτός και αν το παγωτό που είχεν κατεβάσει πιο πριν ήταν πνιμένο στο brandy....

Το παρτ θρι, με το actual ξεΝΑΠΑρθένεμα, Τετάρτη νύχτα στους δέκτες σας.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

The ordeals of the Napa Virgin

Ήταν αρκετά μελό οι τελευταίες δύο αναρτήσεις, και εμένα εν μου αρέσκουν έτσι καταστάσεις, αλλά ένας ατμός που ήταν να φκει που την μαείρισσα, ας τον αφήκουμεν να φκει. Εν να προσπαθήσω να είμαι πιο διασκεδαστική τούτη την φορά - που σημαίνει.... GIFS!!!!!

Εν πάση γουέι!
Φέτος το είχα πάρει απόφαση, εφάchισα το χέρι μου δυναμικά πας το τραπέζι και έπειτα σήκωσα την γροθιά μου επιβλητικά προς τον ουρανό και βροντοφώναξα "ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΠΑΜΕΝ ΑΓΙΑ ΝΑΠΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΨΟΥΜΕ!!!" (εκάμαμεν τα shιόνι)

Συνάω την παρέα, χωρίς να τους αφήνω και πολύν περιθώριο αφού πέρσι είχαν μου το ακυρώσει οι πλείστοι τελευταία στιγμή, μαζέψαμεν τα πουρτού μας και κινηθήκαμεν προς προορισμό πολλά μακρινό, ανατολικόν και εξοτικόν... στο Κάππαρη. Η διαμονή με χωρίς γεύμα και πρόγευμα ήταν μία γενναιόδωρη προσφορά της εταιρίας Κεραμιδόγατες Ltd.

Το πρώτο βράδυ είμασταν μόνο τέσσερα άτομα και αποφασίσαμεν να πιάμεν λίες μπύρες και να περπατήσουμεν ως την παραλία Μάλαμα που έκοφκεν τζιαμέ κοντά για να απλώσουμεν στις ξαπλώστρες και να δούμεν τα πεφταστέρια. Ήταν πολλά ωραία τζίνη η νύχτα, πέρκει να είχα δει κάπου στα 20 αστέρια να πέφτουν, αλλά που ένα σημείο και μετά είχαν μου λείψει οι ευχές και απλά εγύρισα πλευρό και έγυρα (ρομαντικότατη, me knows).

Την επόμενη μέρα ήρθαν άλλες τρεις κορούες (η μία εκ των οποίων ήταν η γνωστή μας frenemie). Το πρωί παραλία, έπειτα σπίτι και προετοιμασία για το "wild night out". Η μισή παρέα είχεν κόψει πίσω και έρκουνταν με το δεύτερο αυτοκίνητο ενώ εγώ έτυχεν να ήμουν με την Σοφία και άλλο δύο κοπέλες για να ξεκλειδώσω το διαμέρισμα.

Έε, όπως φαίνεται εν που τζίνη την ώρα που άρκεψεν της μαλακίες της η Σοφία. Μόλις εφκήκεν που το μπάνιο ήθελεν να μαγειρέψει, λαλώ της κόρη περίμενε και ήταν να μαγειρέψει ο Μάνος πόψε, he called dibs. Όι να λαλεί τζίνη, να θέλει σιού και καλά να μας κάμει την Βέφα.
Πάμεν όλοι μαζί έναν ωραίο διαλογισμό, Άμμμμμμ Άμμμμμ

Ανοίγει το ψυγείο το οποίο και ήταν γεμάτο (ευχαριστώ την μητέρα μου, ήταν καταπληκτική οικοδέσποινα, είχεν μείνει στο εξοχικό τζιαμέ με τον πατέρα μου την νύχτα πριν να φτάσω και όπως φαίνεται μας εσκέφτηκεν η γυναίκα και αγόρασεν μας βασικά υλικά που χρειάζεσαι όταν θα μαγειρέψεις). Βγάζει κάτι μπούτια κοτόπουλου, και να επιμένει να πάμεν στο σούπερμαρκετ για να πιάμεν υλικά για να κάμει το κοτόπουλο όπως το κάμνει η γιαγία της και εν τέλειο... Μωρή! Ανοίω το ψυγείο και τα ερμάρια, θωρώ η μάνα μου είχεν μας αγοράσει κρέμα γάλακτος, μανιτάρια, λευκό κρασί... μπορεί που μαγειρική να μεν σκαμπάζω μία και για τον Μποτρίνη να είμαι ο Αντίχριστος, αλλά ρε παιδίν μου, μια χαρά κοτόπουλο με κρέμα δεν κάμνεις με τούτα τα υλικά;?

Και να της λαλώ "Κόρη παρέτα, έχουμεν δαμέ υλικά είμαστε εντάξει" και να μου λαλεί "Όι!" (που να σε φαν οι ψώροι) "Τώρα να πιάσω την γιαγιά μου να μου πει την συνταγή να παμεν να πιάμεν τα υλικά"... Ατού ο Γαβρίλης... πια υλικά ολάν, λαλεί το και το όνομα του, κοτόπουλο με κρέμα, έχουμεν κοτόπουλο, έχουμεν και κρέμα, άφηστην άλλη την συνταγή σιορ... Τίποτε εν άκουεν, η γιαγιά της είχεν ήδη απαντήσει στην άλλη γραμμή.

Τζίνη την ώρα εσήκωσα τα χέρια μου ψηλά, ήμαρτον σιόρ, και επαραίτησα την χωρίς να πω τίποτε,


επία να κάμω μπάνιο (αν είναι ένα πράγμα που νευριάζω με τις θάλασσες είναι ότι γεμώνεις με άμμους παντού!) 

Για εμένα το μπάνιο είναι ώρα ιερή. Όπως για τους άλλους εν ο μεσημεριανός ο ύπνος ή το καθιερωμένο εικοσάλεπτο στην τουαλέτα. Τζίνη την ώρα απλά χαλαρώνω, βάζω την μουσικούα μου, και απολαμβάνω το να φέφκει η βρώμα που πάνω μου. Μέσα σε τζίνο το χρονικό διάστημα των πέντε τραγουδιών που μου πέρνει μέχρι να τελειώσω, πέρκει να την άκουσα να μου φωνάζει δέκα φορές. Σε μια φάση απαίτησεν να φκω τζιόλας για να της δείξω που εν οι κύβοι μάτζικ.... Η κουζίνα τωρά 1Χ1 που ένει με έξι ερμάρια.... Τράβα κοπέλα μου από εδώ μεν σύρω καμιά δυνάμενη βρισσιά και πουν ότι ήρταμεν που τα καράβια. Αφού θωρεί πως μόλις χυθεί το shampoo πάνω μου φκαίνει μου η Μαριά Κάλλας, γιατί εν με αφήνει ολάν να κάμω δύο-τρεις κλίμακες στην ησυχία μου;


Μετά που εφκήκα που το μπάνιο ήταν να έκαμνεν η Έμιλυ, μιά κορούα που της τρέφω απεριόριστο σεβασμό. Όμως επειδή η Σοφία κάπου αυτομόλησεν με τις αλχημίες της στην κουζίνα, επίεν η Έμιλυ να σώσει ότι εσώζουνταν και η άλλη επίεν μες το δωμάτιο να βαφτεί.

Τωρά λαλείς, τούτο το ποστ έπρεπεν να ήταν για την Νάπα, ναι ναι ναι... άλλα βασικά, το γεγονός ότι η Έμιλυ εμπήκεν να κάμει μπάνιο μετά που ήρταν οι άλλοι και εκάτσαν ούλοι και εφάν και μετά που τους έπλυνεν και τα πιάτα (γιατί δύο συγκεκριμένες δεσποινίδες δεν εσηκώναν το δαχτυλάκι τους να βοηθήσουν μιας και είχαν σαστεί πριν μιά ώρα - η Σοφία, και η Μαίρη η οποία εν ο λόγος που η καρτάνα εν μες την παρέα μας).

Τούτο οδήγησεν στο να βγούμεν της πόρτα η ώρα 12:00 και μιας και αργήσαμεν, είχαμεν χάσει το τελευταίο λεωφορίο που επερνούσεν που την στάση κοντά μας και τελικά ήταν να μας έπερνεν η Σοφία και η Ιωάννα. Η Σοφία είπεν ότι κανονικά πρέπει να πληρώσουμεν τζίνη και την Ιωάννα για το μεταφορικό που πέντε ευρώ ο καθένας. Τζιαμέ επάτησα πόδιν και έπρεπεν να της κάμω την εξίσωση μπροστά στα μούτρα της για να καταλάβει ότι εν να μας κάτσει πιο ακριβή που το λεωφορείο.
Oh no no no no!

Εκατάφερα να την ρίψω στα τρία ευρώ ο καθένας γιατί υποτίθεται ήταν να τα πιάσει και η Ιωάννα. Έπιασεν τα η Σοφία και πιο μετά έμαθα που την Ιωάννα ότι τίποτε δεν έπιασεν τζίνη (που μπάιδεγουέι, η Ιωάννα έφερεν μας και πίσω Λευκωσία και τίποτε λεφτά δεν εζήτησεν).

Χάτε λαλώ εγώ, σίκκιμε. Θέλουμεν 45 λεπτά μες την κίνηση αλλά προλαβένουμεν να πάμεν τζικάτω κάτα τις μία και μετά PARTY PARTY PARTY PARTY!!!



Ήθελα και έκλαια. Η Σοφία ήθελεν να πάμεν κάτω κέντρο Πρωταρά για να πιάσουμεν το φίλο της Μαίρης (τούτο κατανοώ το), να πιάμεν άλλο κάτι τρεις παρέες της (άκου να σου πω, εγώ έφερα την παρέα μου Πρωταρά για να πάω εγώ μαζί με τζίνους Αγιά Νάπα ωσάν Napa Virgins για να ναπα-ξεπαρθενευτούμεν) και να φάει παγωτό (εν να σου πω ήντα που εν να φάεις τωρά).
Εφάμεν τζιαμέ σαράντα λεπτά. Κι εγώ μέσα μου να τρώουμε για να PARTY PARTY PARTY PARTY!!!



Εφτάσαμεν Αγιά Νάπα δύο παρά δέκα... περιττό να σου πω ότι τα μπαρς κλείνουν στις δύο... Δηλαδή, όπως εμπαίναμεν της Αγιά Ναπάς, τζιαμέ που έπρεπεν να ακούεις δυνατή μουσική και έντονα χρωματιστά φώτα να σου φακκούν μες τα μάθκια, επερπατούσαμεν και εβλέπαμεν το ένα κέντρο να κλείνει μετά που το άλλο....
Εγώ είχα πάει με την Σοφία και τους τρεις άγνωστους φίλους της γιατί apparently εγυάλισα τους και η ίδια ήθελεν με να έρτω μαζί τους γιατί εζητήσαν της το τα παιθκιά... Σοβαρομιλώ, εν κουντιτή που με εβάλαν μες το αμάξι (άτε να πεις ότι ήταν ωραίοι, ήταν να έμπαινα μες το αμάξι με μιαν πιρουέττα, αλλά και οι τρεις ήταν πιασ'τον έναν και φάκκα τον πας τον άλλον).

Όταν επιτέλους εφτάσαμεν, είχα κανονίσει να συναντύσω ένα αγόρι παρέας, κοινός γνωστός μας με τζίνη (την τύχη μου!) τον οποίον εγνώρισα στα γενέθλια της (μπορεί να εν και ο μόνος λόγος που συναναστρέφομαι ακόμα μαζί της επειδή έχει πολλούς κύκλους και μέσω της γνωρίζω πολλά άτομα), ήμαστουν πολλά κοντά και είχεν μου υποσχεθεί ότι ήταν να με "προσέχει" αλλά κιόλας να με "ξεναγήσει" στην Ayia fucking Napa!!
Ήβρα τον ξεναγό/σωματοφύλακα μου μεθυσμένο, που παραδόξος εσυμπεριφέρουνταν πολλά χαριτωμένα στην προσπάθεια του να το παίξει ότι φέρει εις πέρας την υπόσχεσην του.

Κινηθήκαμεν οι τρεις μας (τα άλλα τρία αγόρια-παρέες-της-άλλης δεν έχω ιδέα που είχαν εξαφανιστεί τζίνη την ώρα) πέρκει προλάβουμεν κανένα μπαρ. Σε κάποια φάση θωρώ την άλλη που ποτζί να χάνεται που το πλευρό μου και να πηγαίνει και να αγκαλιάζει ποιόν, όι πε μου ποιόν....*δραματική μουσική για εφέ* τον ψυχασθενή τον πρώην μου!!!


Το άτομο για το οποίο έχει που τον Νιόβρη που δεν πατώ 50 μέτρα που την Φανερωμένη επειδή φοβάμαι τον με ΟΛΗ την σημασία της λέξης!! Τρέμω τον ειλικρινά! Το άτομο δεν είναι καλά!!
Ενάμιση μήνα ήμουν μαζί του, εφόρτωσεν μου το "I love you" του και πως μαζί μου "I can see a new beginning in my life" και να ρωτώ "New beginning? Why?" και να κάθουμαι να μαθαίνω για τους καυγάδες που του αρέσκει (!) να μπλέκει, για το ότι έμεινεν τάξη επειδή έπιασεν U σε ούλα του τα A-levels, για τους παρέες του που σε λίον εν να φυτρώνει το ίδιον το φυτό της μαριχουάννας μες τους πνεύμονες τους, για το ότι εγάμησεν δεκατετράχρονη, για τον αλκοολικόν τζίρη του που μπαινοβγαίνει τα νοσοκομεία, για το ότι κουβαλεί πάντα μαχαίριν μαζί του, για το ότι έπερνεν φάρμακα επειδή επάθαινεν mental breakdowns και έσπαζεν πόρτες.... ανατριχιάζω και τωρά που τα γράφω.... Εγώ ήμουν ένα μωρό που ακόμα δεν είχεν βγει που το αυγό του και ήθελεν μια απλή και casual σχέση όπως έχουν όλες οι νορμάλ κοπέλες της ηλικίας της, όι τούτη την τηλενουβέλα!

Και έτην τζιαμέ, την μαννή! Εν τζιαμέ και αγκαλιάζει τον μπροστά μου!!! Με την δικαιολογία ότι εν και δικός της γνωστός (είχεν τον γνωρίσει ένα μήνα πριν που εμένα και μάλιστα είχεν την αγένια να έρτει η άκυρη να μου θυμώσει όταν τον εχώρισα και να μου σύρει εμένα το φταίξιμο....αλλά...τέσπα...βαθιές αναπνοές ηδε μη φουντώνω....). 

Θωρεί με ο Ψυχοπαθής, σηκώνω το χερούιν μου δειλά και χαιρετώ τον. Νεύκει μου να έρτω κοντά του. Άμαν λαλώ. Ξεροκαταπίνω. Πιάνω τον Μεθυσμένο που την άκρια του μανικιού του και φέρνω τον σιγα-σιγά να εν κοντά μου. Γύρνει κοντά στο αυτί μου ο Ψ. και ψιθυρίζει...

"To be continued"

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Frenemie

Είχα την αναφέρει στο προηγούμενο ποστ, και σε ένα πιο παλιό (άτε να δούμεν αν θα την έβρεις). Άλλα άτε, αξίζει της ένα δικό της έντρυ. Ας την ονομάσουμε, Σοφία.

Η Σοφία λοιπόν είναι πολλά καλή φίλη με (όλους) δύο-τρία πλάσματα μες την παρέα μου και τελευταία (εξέκοψεν που τους άλλους και) περνά πολύν χρόνο μαζί μας.
Την συγκεκριμένη κοπελούα, θυμάμαι την που την τρίτη γυμνασίου, όπου γενικά μαζί μου ήταν πολλά καυστική και μου συμπεριφέρονταν σαμπώς και ήμουν στο ίδιο επίπεδο με τα σκουλίκια. Για ένα χρόνο με ταλαιπώρησεν αλλά τελικά βρήκα την ψυχική δύναμη να σταθώ στα πόδια μου και να ανορθώσω την δίμετρη κορμοστασιά μου μπροστά της.

Βλέπεις, η Σοφία, είχεν πολλά καλούς βαθμούς, είχεν πάρα πολλούς φίλους, ήταν πετυχημένη αθλήτρια στης πολεμικές τέχνες, ήταν πλούσια, ήταν πανέμορφη και είχεν και πολλές σχέσεις. Από όλα αυτά, η ίδια αντλούσεν υφάκην.
Γι'αυτό κι εγώ, κατά την διάρκεια της τετάρτης τάξης, ξέκοψα μακριά της και άρχισα να δουλεύω... Διάβαζα όπως την μανιακή, άρχισα να βάφομαι και να ντύνομαι πιο ωραία, προσπάθησα να μπω σε μια παρέα, καταξιώνουμουν στο judo, οι γονείς της φτώχεναν και οι δικοί μου...φτώχεναν σε πιο αργό ρυθμό... ετσετεράλ... Με αποτέλεσμα, στην δευτέρα λυκείου που είχα φτάσει σε ένα "επίπεδο" η ίδια να γίνεται όλο και πιο επιθετική και να προσπαθεί να με χωρίσει από την παρέα μου.

Στην τρίτη λυκείου άλλαξε τακτική, πιο "ήπια", αποφάσισεν να προσπαθεί να μου ρίξει το ηθικό με το να μου ρίχνει μικροσπόντες ποτζί ποδά - κριμάς της όμως, εν εκατάλαβεν σε ήντα αναίσθητον πλάσμα ήρτεν και έδωκεν πάνω. Λόγω του δε bullying που εβιώσα (και βιώνω) και άλλα μπλα μπλα, ούτε που πιάνω τα μισά εχθρικά υπονούμενα προς εμένα, ο εγκέφαλος μου προσπερνά τα αυτομάτως.

Όπως και να έχει όμως, με την Σοφία νιώθω ότι είμαι συνεχώς σε ανταγωνισμό και επειδή δεν ασχολούμαι και κάνω πάντα υποχωρήσεις, φαίνομαι η χαμένη... Άρχισα να κουράζομαι απίστευτα...

Όταν το εμίλησα με τον κολλητό μου, μου αποκάλυψε κάτι που παραδόξος δεν το είχα εξετάσει προηγουμένος - ότι η Σοφία ντιπ ντάουν με ζηλεύει και με βλέπει ως απειλή.
Και όντως, η κοπέλα, έχει ένα ηγετικό χαρακτήρα και πάντα όλοι έκαναν ότι ήθελε εκείνη. Ήρθε όμως και έδωκεν πάνω μου και βρήκεν εμπόδιο στο να το παίζει αρχηγός - και κάπως έτσι, με τον δυναμισμό μου και με το να μην φοβάμαι να εκφράσω την άποψη μου ή να πω όχι στο να ακολουθήσω τυφλά κάποιον, μαυροπινακίστικα στα μάτια της.

Απλά επειδή της προάλες έτυχεν να διανυχτερεύσω μαζί της (και με την υπόλοιπή παρέα θενκ γκοτ), όσο να πεις, τούτο το closeness ήταν ότι εχρειάζουνταν για να χυθούν μερικά έξτρα φαρμάκια (προς εμένα) και να ανοίξουν μερικές παλιές καλές πληγές.

Εν θα κάτσω να το αναλύσω και πολλά.... Έτσι περιεκτικά:

  • Ό,τι πω να καταξιωθώ να πετύχω, πάντα εν να φκει τζίνη που πάνω να χουμιστεί και το δικό της επίτεγμα - το οποίον μπορεί και να έγινεν πριν τρία χρόνια. #truestory
  • Να μου λαλεί "Καττού βρωμάς!" αλλά καθαρά και φωναχτά, να το ακούσουν τζαι οι κουφοί... Εξαιτίας της έπαθα το κόμπλεξ και κουβαλώ συνέχεια μαζί μου αποσμητικό και λούνουμε το. Εν κουβέντα να μου λαλεί ολάν; Μπροστά σε κόσμο. Φταίω εγώ που εν ο μεταβολισμός μου γρήορος (χέζω δύο φορές την ημέρα - χάτε, εμοιραστήκαμεν το και τούτο ονλάιν) και δρώνω μόνο με το να μιλώ;! 
  • Μπροστά σε newly-met αγόρια, θα πει τις πιο ντροπιαστικές μου ιστορίες (έτο γιατί εν κουτσιώ άντρα) και θα προσπαθήσει να με ρήψει ενώ την ίδια ώρα θα ανεβάζει τον εαυτό της.
  • Πιάνει μας λεφτά με την ιδέα ότι είμαστε οι πελάτες της σε ότι δουλειά πιάσει.... Προσωπικά εγώ δεν θα το έκανα τούτο στους φίλους μου, να φκάλω τον μισθό μου που τζίνους, ειδικά άμαν πουλώ μαλακίες...
  • Το γεγονός ότι εγώ οργάνωσα το τριήμερο στον Πρωταρά και πως εγώ έπιασα την ευθύνη να τους φιλοξενήσω στο δικό μου του τζίρη μου εξοχικό, με την δικήν μου οικογένεια να πληρώνει τα ρεύματα και το aircondition δεν ήταν αρκετό για να μου στείλει τουλάχιστον ένα "Ευχαριστώ μωρή γαδάρα" έτσι όπως έφυγε κρυφά-κρυφά το πρωί χωρίς ένα αντίο.
  • Έκαμεν σκηνή στην Αγιά Νάπα και εφώναζεν μου σαμπώς και ήμουν πεντάχρονο μες την πλατεία με τους μεθυσμένους εγγλέζους να μας θωρούν και να γελούν επειδή είπα της να κλείσει το τηλέφωνο με τον πρώην της και να έρτει να διασκεδάσουμεν (εκαρτερούσεν την ούλη η παρέα για να παμεν μες το κλαμπ, αλλά δεν εδέχουνταν να την αφήκουμεν πίσω, ήθελεν να μείνουμεν και οι εφτά προσοχή μέχρι να τελιώσει το όλο δράμα της - ε όχι, αρνούμαι!)
  • Έκαμεν μας κούτζια και δεν εδέχτηκεν να έρτει μαζί μας στην παραλία να δούμε την ανατολή και εκλείστειν μες το δωμάτιο (μου!) όπως το μωρό.
  • Και το πιο πρόσφατο ΤΡΑΓΙΚΟ τσίμπημα. Στην ερώτηση της "Λοιπόν, παίζει τίποτα με κανέναν παιδίν;" και στην αναπόκριση μου ότι "Εν βρίσκω κανέναν, έχεις εσεί μερικούς να μου συστήσεις να κάμω γνωριμίες;" η απάντηση της που με έστειλεν μίλια μακριά, έξω από την ατμόσφαιρα μας να γυρίζω σε τροχία γύρω-γύρω-όλοι~ από την γη μας, "Να σου γνωρίσω τζίνους που μου κολλούν εμένα και δεν τους θέλω.."
Ε ΚΑΙ ΧΕΙ ΡΕ ΦΑΜ ΦΑΤΑΛ ΔΗΛΑΔΗ! ΚΑΤΣΕ ΤΗΝ ΜΑΠΠΑ ΧΑΜΕ ΟΛΑΝ! ΕΦΚΑΛΕΝ Η ΜΟΥΓΙΑ ΚΩΛΟΝ ΚΑΙ'ΧΕΣΕΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ! (καμία άλλη παροιμία σχετική έχει να την σύρουμεν και τζίνη;;;) - (φκένουν και σε πιο large τα γράματα;; Για να σας το τονίσω πιο πολλά σιόρ χεχεχε)

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Lovers in the States

Όκει, ο τίτλος εν κάπως παραπλανητικός, μεν νομίζεις ότι όσο ήμουν τζικάτω έζησα και κανένα τρομερό ρομάντζο. Βασικά, ένας μήνας τζιαμέ, στο εξωτερικό, με νεαρά άτομα (που βράζει το γαίμα τους), ο ενθουσιασμός και η περιπέτεια του να είσαι σε μία ξένη χώρα παρέα με αγνώστους που πρέπει να είσαι μαζί τους 24/7, βασικά, όλα μαζί, δημιουργούν τις καλύτερες συνθήκες για τον Έρω να κάμει την δουλειά του.

Με απόλυτη ειλικρίνια σου λέω πως προς το τέλος του προγράμματος είχαμεν πέντε official ζευγαράκια. Φλέρτινγκ και κακόν, οουυυυυυ πολλύν! Εγώ όμως επειδή εξαναπέρασα που τούτες τις πελλάρες (όσοι εθκιαβάζαν κάποτε το παλίο μου το μπλογκ) με σχέσεις-εξ-αποστάσεως και άλλα σαχλομπλαμπλά, είχα πει να μην παρασυρθώ και να δώσω έμφαση στο να αποκτήσω δυνατούς φιλικούς δεσμούς με όλους (οκέι, τους πλείστους).

Σε τούτο το ποστ  θα γράψω για τα αγόρια όπου είχα έρθει ιδιαίτερα κοντά - ακολουθούν σε αλφαβητική σειρά:

Ο Γάλλος
Μαζί με τούτον και τη Βουλγάρα γίναμε το ακτύπητο τρίο! Μία πανέξυπνη διάνοια (πρώτος σε ολόκληρη τη Γαλλία) με το έντονο ταπεραμέντο της Lady Gaga. Κουλτουριάρης αλλά και ατρόμητος, μαζί του έκανα τις πιο αστείες τρέλες και μπλέκαμε σε αξέχαστες περιπέτειες. Για παράδειγμα, μια μέρα εγυρίζαμεν το Σικάγο και σαν challenge είχαμε βάλει στοίχημα ποιός θα βγάλει τις πιο πολλές φωτογραφίες με αγνώστους - κέρδισε με τέσσερις παραπάνω, κατάφερα και έβγαλα συνολικά με 38 άτομα. Κρυφή ανωμαλάρα και παμπόνηρος, πάντα θα τον θυμάμαι με την χαριτωμένη του προφορά να λέει τις πιο jaw-dropping ανωμαλίες εκεί που δεν το περιμένεις.

Ο Γεωργιανός
Πρώτη φορά τον εγνώρισα μες το λεωφορίο, η ώρα μία τα χαράματα, όπως φεύγαμε από το αεροδρόμιο και κινούμασταν προς το πανεπιστήμιο. Μες το σκοτάδι, δεν είχα ιδέα ποιός ήταν ή πώς φαίνονταν, απλά μιλούσα νυσταγμένα και κουρασμένα με κάποιον άγνωστο για τα πολιτικά, την λογοτεχνία, την εθνική ταυτότητα κλπ. Που να ήξερα για αυτό το άτομο όπου μου άφησε την πρώτη εντύπωση ενός ώριμου και μορφωμένου αθρώπου... Δεν είχα ιδέα!
Το παιδίν είναι 197cm ψηλό (ό-μάι-γκοτ! ο πιο ψηλός άντρας που είδα ποττέ μου!), δεκαέξι δεν είχε κλείσει ακόμα (μάνα μου τον ρόκολο), έπαιζεν στην εθνική νεανίδων της Γεωργίας, εντύνονταν με την γκαρνταρόμπα της NBA, ήταν λατρευτικά παιδαριώδης και χαριτωμένος, και γενικά ήταν γεμάτος με κρυφά ταλέντα (ετραγούδησεν μας όπερα, πιστεύκεις;!).

Ο (Σλαβο)μακεδώνας
Τούτος ήταν ο τύπος με τον οποίο θα χαλάρωνα και θα φιλοσοφούσαμε μαζί ότι υπαρξιακό πρόβλημα υπάρχει. Ήταν ίσσιος και αρκετά κουλ χαρακτήρας κάτι που για εμένα ήταν αναζωγονιτικό μιας και ήταν τόσο εύκολο να συνεννοηθείς μαζί του. Ήξερα ότι κάτι ένιωθεν για εμένα - ήταν η τόση σημασία που μου έδινεν, τα κοπλιμέντα που μου έκανε - κι εγώ το απολάμβανα, να έχω τον δικό μου θαυμαστή.

Ήταν και τούτος ψηλός, γραμμωμένο δεν τον λες, γεροδεμένος όμως ναι. Κυκλοφορούσε δίπλα μου και τον ένιωθα όπως τον προσωπικό μου σωματοφύλακα. Πολλά παρατηρητικός και διαισθητικός, εξυπηρετικός, πάντα ήταν έτοιμος να μου κουβαλήσει την τσάντα ή κι εμένα όταν έβλεπε ότι εν έσσωνα άλλο.

Ο Μολδαβός
Ε καλά, τούτος ήταν ο απόλυτος παshιαμάς! Εφορούσεν συνέχεια μια φανέλα που έγραφεν Μολδαβία (διερωτάμε άμπατζιε ήταν η μόνη φανέλα που έφερεν). Παντού και πάντα εκουβαλούσεν μια τεράστια σημαία της χώρας του και πόζαρε μαζί της σε κάθε μνημείο. Ήταν αρκετά διασκεδαστικός, και συνέχεια με γαργαλούσε ο βλάκας (καρκαλιούμαι εύκολα, μεν το ψάξεις). Mac junkie, έκαμνεν όπως τον πελλον όταν αγόρασεν το Macbook Air του - το οποίο αμέσως του εκόλλησεν πάνω αυτοκόλλητο με τη σημαία της Μολδαβίας.

Ο Πολωνός
Ε καλά, για τούτον έχουμεν κάμποση ιστορία.
Τι είχεν πει ο Φρόυντ; Κάτι με daddy issues, κάτι με το ότι στους εραστές μας γυρέυκουμεν τον τζίρη/ μάνα μας. Νομίζω δαμέ κολλά τέλεια ο Πολωνός. Μπορεί να ακουστεί κάπως creepy αλλά ειλικρινά μου εθύμιζεν τον τζίρη μου, η τουλάχιστον μες το μυαλό μου ήταν σαμπώς και μου έδειχνε πως θα ήταν ο πατέρας μου όταν ήταν νέος - τότε στις ένδοξες του μέρες που τώρα έχουν γίνει αναμνήσεις ενός ξένου.
Μεν μου πείτε ότι δεν το έχετε περάσει κι εσείς τούτο, να έβρετε κάποιον/κάποια που να σας θυμίζει τον γονίο σας και χωρίς να ξέρετε το γιατί κάτι να σε τραβά τόσο έντονα πάνω του/της. Ε το λοιπόν, ο Πολωνός μέχρι και η μυρωδιά του μου θύμιζε κάπως τον πατέρα μου (οκέι, άρκεψα να γίνουμε τέλια creepy εν νεν;). Με τούτον έτυχεν να περνώ αρκετή ώρα μαζί του το οποίον έδινε τροφή για κάμποσους κουτσομπόλιες να μας φκάλουν ζευγαρούιν που την πρώτη εβδομάδα.
Τούτος εν πάρα πολλά καλός με τις γλώσσες, έτσι έκατσα μια μέρα, έμαθα του το ελληνικό αλφάβητο και έκτοτε εγράφαμεν μηνυματάκια στα αγγλικά αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες. Δώστου τα συνωμοτικά μας...
Το ρητό "μαζί δεν κάναμε.." ταιριάζει γάντι, εγώ ήμουν η γάτα (τίπικαλ) και τζίνος ο σκύλος. Και ερχόμασταν συνεχώς μέτωπο με μέτωπο ο ένας με τον άλλο (ειδικά όταν μαλώναμε για directions, απίστευτο! Ποτζί να λαλεί τζίνος, κάτσε να θκιαβάσουμεν το χάρτι να λαλώ εγώ, έλα να ρωτήσουμεν κάποιον να λαλέι τζίνος, θυμούμε επεράσαμεν που δαμέ πριν να λαλώ εγώ). Την Washington εγυρίζαμεν χαμένοι την για τρεις ώρες και ο κόσμος να μας θωρεί και να γελά. Ούλοι μες το γκρουπ να μας περιπαίζουν ότι έτσι εν οι "μεγάλοι έρωτες" και ότι τα καυγαδάκια μας κρύβουν "αχαλίνωτο πάθος".
Αν και είχεν χάζι στην αρχή έτσι όπως αντικρουόμασταν και μου εμάχουντουν "You don't listen to men, do you?"

εσκέφτηκα πως στον πολύν καιρό που ήταν να ήμουν μαζί του (αν!) θα είχεν καταντήσει αρκετά κουραστικό.

Ο Σέρβος
Ε δαμέ υπάρχει ένας έρωτας μεγάααααααααλος (κάμνω που μόνη μου παναϊρκα). Το παιδίν αυτό το γνώρισα όλο κι'όλο δύο φορες, και τις δύο φορές στο αεροδρόμιο (όταν έμπαινα της Αμέρικα, και όταν έφευγα). Βλέπεις, τούτος επιλέχθηκεν να πάει στο άλλο το πανεπιστήμιο (γιατί;! γιατί;! γιατί;!). Που την πρώτη στιγμή που τα μάτια που έπεσαν πάνω του, ένιωσα ένα απίστευτο connection. Εν έχω ιδέα αν εν τούτο που λαλούν love (άτε attraction) at first sight, αλλά έτσι νιώθω πως ήταν.

Και πιστεύω το ίδιο ένιωσεν κι εκείνος. Γιατί από το πουθενά, όπως επία στο gate της United, κουρασμένη (είχα ήδη αλλάξει δύο πτήσεις και πήγαινα για την τρίτη), χαμένη (apparently δεν είχα το boarding pass και έπρεπεν να κόψω στην άλλη άκρη του ανάθεμα για να το πιάσω) και γενικά looking (σ)καταπληκτικά, ήρτεν αυτό το φωτεινό χαμόγελο φάση 10000 watts να με ρωτήσει "Είσαι η τάδε για το πρόγραμμα τάδε;". Απάντησα καταφατικά και έπιασεν τον ένας ενθουσιασμός, επήρεν τις βαλίτσες μου, οδήγησεν με τζιαμέ που ήταν οι άλλοι και μετά έκατσεν δίπλα μου και κυριολεκτικά κρεμόταν από τα χείλη μου θέλοντας να μάθει τα πάντα για εμένα. Κάπου στη μέση της κουβέντας συνειδητοποίησα το πρόβλημα με το boarding pass και με όσες φορές να του λαλώ ότι δεν χρειάζεται, με συνόδεψε ποτζί ποδά σε όλο το αεροδρόμιο - πάντα με εκείνο το λαμπερό και χαριτωμένο χαμόγελο του (είμαι sucker για έτσι χαμόγελα).


Όταν μπήκαμεν της Αμερική, εγώ είχα κόψει λίγο πίσω από το υπόλοιπο γκρουπ γιατί mind you είχα πάρει μαζί μου όλο μου το υπνοδωμάτιο.

Κι ο μικρός μου ο πρίγκιπας, πάλι στο πλευρό μου να με συνοδεύει. Again, εγώ έκαμνα χουιχούθκια που μέσα μου στο γεγονός ότι έτσι ξαφνικά κάποιος έδειχνε τόσο πολύ ενδιαφέρον για εμένα...

Μόλις έμαθεν πως εγώ θα έφευγα για το άλλο πανεπιστήμιο (εξού και άλλη πόλη) έπιασεν τον ένα μεγάλο μαράζι και το χαμόγελο έδωσε τη θέση του σε (ένα εξίσου χαριτωμένο) κατσούφιασμα. Έδωκεν μου μια σφιχτή αγκαλία, στην οποία εγώ ανταπόδωσα με την γνωστή στάση-γιόγκα: η Παγοκολώνα (fail, me knows).


Την επόμενη μέρα με είχεν ήδη κάμει add πας το facebook.


Την επόμενη φορά που το εσυνάντησα face-to-face again ήταν μετά που ένα μήνα. Είδε με. Είδα τον.
Χέι δέαρ σέεεεξι
Ήρτεν ολόισσια πάνω μου, έδωκεν μου μια αγκαλια και! και! και! τούτη την φορά μαζί με ένα φιλούιν (μα κάμνω τέλια όπως κανένα πελλό μωρό που δεν είχεν ποττέ του σωματική επαφή με άλλον άθρωπο, εξ κιούς ζε μουά). Μες το αεροπλάνο της επιστροφής, εκάτσαμεν εσταθήκαμεν τέλια πίσω μόνοι μας, τζιαμέ που είχεν ένα μικρό διάδρομο, και εμιλούσαμεν για τρεις ώρες συνεχόμενες. Ήθελα να μάθω τα πάντα για εκείνον, να αναπληρώσω τον ένα μήνα που θα μπορούσα να περνούσα μαζί του. Τελικά είχαμε πιο πολλά κοινά απ'ότι περίμενα, και ενθουσιαζόμασταν όλο και πιο πολύ ο ένας με τον άλλο όταν συνειδητοποιήσαμε πόσο παράλληλες είναι η ζωές μας.
*************************
Τώρα ο καθένας μας έχει επιστρέψει στις καθημερινότητες μας, οι οποίες είναι λιγότερο συναρπαστικές, λιγότερο διασκεδαστικές. Με όλους τους μιλάω online, τους ρωτάω πως είναι και τι κάνουν αλλά μέσα μου διερωτάμε για πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό, για πόσο καιρό θα πάει αυτή η "φιλία" η οποία είναι εξαρτώμενη από το ίντερνετ.

Με τον Σέρβο έχω ξεκινήσει κάτι καινούργιο, έχουμε γίνει pen-pals. Αντί να σπαταλούμε τις ώρες μας σε άσκοπες συζητήσεις στο facebook, στέλνουμε γράμματα όπου κατά την γνώμη μου κρατούν την όλη κατάσταση πιο...ζωντανή, ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

'MERICA

Μα που εχάθειν τούτη η ψυχή; Μα που επίεν τούτη η μαυρογέριμη η κάττα;
Εεε ντα, να μεν τα πολυλογώ, ήμουν κάπου δαμέ:


Γέι!!! Τωρά φκαίνω και σε αμερικάνικο βέρσιον!

Μα ήντα που έκαμνες τζικάτω Καττού; 
Έπιασα μια υποτροφία και ήμουν σε ένα πανεπιστήμιο στην Ιντιάνα για ένα μήνα while living the american dream

Υποτροφία α! Γουάου! Πρέπει να είσαι εγκέφαλος!
Ναι είμαι (αχ αυτή η μετριοφροσύνη μου σε σκοτώνει!!)

Οκέι, τι μαθήματα έκαμνες τζικάτω;
Κοίτα, είμασταν κάμποσοι μαθητές που την Ευρώπη και εκάμναμεν μαθήματα για την διπλωματιά, την ηγετικότητα κλπ.

Δηλαδή εν να μας γίνεις πολιτικός;
Εν το νομίζω επειδή η υπουλότητα εν μου φκαίνει εύκολα.

Πως εν η ζωή τζικάτω;
Λαρτζ! Πολλά λάρτζ.
Εν και τα παιθκιά, που ήταν και τζίνα μες σε τούτο το πρόγραμμα, πολλά καλά και φιλικά. Ήρταμεν τόσο κοντα τούτον τον μήνα, ειδικά με την Βουλγάρα που ήταν η συγκάτοικος μου (εν να με φιλοξενήσει τζικάτω μες τα Χριστούγεννα). Ήδη εξεκίνησα να μαζεύω λεφτά για να πάω Eurotrip του χρόνου και να τους επισκεφτώ όλους.

Αλλά, η Αμερική, έχει πολλά να πεις για τζίνην. Έχει τα καλά της αλλά έχει και τα κακά της. Ασπούμεν, μερικά πράγματα που δεν μου άρεσαν:

  • Το νερό τους εν αηδία γιατί αρέσκει τους να βάζουν έξτρα μέταλλα για γεύση τάχα, ούλον τον μήνα εύκαλα την με αναψυκτικά και EVIAN. 
  • Άμαν είσαι κάτω των 21, είσαι μωρό και συμπεριφέρονται σου σαν ένα. 
  • Δεν έχουν τον φόρο πας τις τιμές, μαθαίνεις το μετά στο ταμείο. Άτε πε, εν 7% μόνο αλλά πάλε, εν τζίνο το συναίσθημα που φκάλεις να πληρώσεις και μαθαίνεις ότι εν πιο πολλά. Απλά κτυπά σου κάπως...
  • Τα φρούτα τους εν όλα τροποποιημένα, που ένα σημείο και μετά καταλάβεις ότι ούλα έχουν την ίδια γεύση.
  • Το φαγητό στην Αμερική καταντά βαρετό που την τρίτη εβδομάδα. Τα πλείστα τους εν τηγανητά και προπαρασκευασμένα. Επεθύμησα σπιτικό φαγητό (Γιαγιαααααααααααααααααααααααά!). Τα δε υπόλοιπα, είναι απίστευτα ανθυγιεινά και με έκαναν να εκτιμήσω παραπάνω το γεγονός ότι ζω στην Ε.Ε. με όλους τους κανονισμούς της περι υγεινών τροφίμων. 
  • Όντως ο μέσος Αμερικανός εν μαννός.
  • Και όσο και αν μάχουνται ότι δεν είναι ρατσιστές και εθνοκεντρικοί, είναι κάπως λιον. Για να καταλάβεις, στο πρόγραμμα είχαμεν και δέκα αμερικανούς για να κάμουν incorporate με τους Ευρωπαίους και να ενδυναμώσουμεν τις Transatlantic σχέσεις μας, όμως, αν εξαιρέσεις τον Ινδο-Αμερικανό, την Κινεζο-Αμερικάνα, τον Βιετναμο-Αμερικανό και τον άλλον που έζησεν 14 χρόνια στην Ιαπωνία, οι υπόλοιποι έξι που θεωρούντον "Αμερικανοί πέντε γενεών" και δεν είχαν προηγούμενη στενή  εμπειρία με άλλες κουλτούρες, είχαν κάμει κλίκα με τον Εγγλέζο και αν δεν τους εμιλούσες δεν σου μιλούσαν.
Αλλά είχεν και πράγματα που απλά λάτρεψα:
  • Τα αυτοκίνητα τζικάτω, ειδικά τα vintage, είναι αναλόγως πολλά φτηνά!
  • Τα Wendy's, το Dairy Queen και τα Dunkin' Donuts.
  • Το free wifi που υπάρχει σχεδόν παντού.
  • Το μπιφτέκι.
  • Το local culture και τα local restaurants and shops.
  • Η τηλεόραση τους. Πρώτη φορά έχω να γελάσω τόσο πολλά σε ένα πρόγραμμα που υποτίθεται είχεν σοβαρό θέμα.
  • Τα small towns και το community spirit τους (εζούσα σε μία έτσι μικρή πόλη, όπως τζίνες που θωρείς στις ταινίες, τζίνες που έχουν ένα ρέτρο αέρα, αγαπωωωωωώ).
  • Η ποικιλία στους αθρώπους. Στην Κύπρο, όπως και να το πάρεις, είμαστε όλοι λίγο πολύ το ίδιο, τζιαμέ όμως, μιαν πολιτεία να αλλάξεις και εν σχεδόν σαμπώς και άλλαξες χώρα.
  • Τα πολλά, πολλά, πολλά, πολλά, πολλαααααααααααααααά καταστήματα στα γιγαντιαία malls.
  • Τα φτηνά παπούτσια!!!! Ήρτα πίσω με έξι καινούργια ζευγάρια.
  • Κοίτα, οι Αμερικανοί εν καλοί άθρωποι, έτο ολίγον φτανοί και άσχετοι με γεωγραφία και ιστορία, μόλις τους μιλήσεις εν αρκετά ευγενικοι και έτοιμοι να σε βοηθήσουν.
  • Οι μαύροι - αγαπώ την προφορά τους, αγαπώ τον τρόπο που μιλούν, η συμπεριφορά τους και οι κίνησεις τους! Οι μαύροι οι άντρες, ήταν κοπέλια ειλικρινά. Εκάμαν μου νέο φέτιχ ολάν.
Ήρτα πίσω πριν καμιά εβδομάδα και κάτι, αλλά νιώθω σαμπώς και ένα μου κομμάτι έχει μείνει εκεί πίσω. Βλέπω δεξιά μου, αριστερά μου, και όλο και πιο πολύ με χτυπάει αυτό το συναίσθηματα, με τρώει αυτό το σκουλήκι, που μου λέει να φύγω και να εξερευνήσω όλα αυτά που υπάρχουν εκεί έξω. 
Η μαύρη γάτα που μπήκε στο αεροπλάνο της επιστροφής είναι αλλαγμένη - πιο σκουρόχρωμη.